تفاوت آدمهـــــــــا...

 

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

 

آدمهای بزرگ درباره ایده ها سخن می گویند

آدمهای متوسط در باره چیزها سخن می گویند

آدمهای کوچک پشت سر دیگران سخن می گویند

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

آدمهای بزرگ درد دیگران را دارند

آدمهای متوسط درد خودشان را دارند

آدمهای کوچک بی دردند

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

آدمهای بزرگ عظمت دیگران را می بینند

آدمهای متوسط به دنبال عظمت خود هستند

آدمهای کوچک عظمت خود را در تحقیر دیگران می بینند

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

آدمهای بزرگ به دنبال کسب حکمت هستند

آدمهای متوسط به دنبال کسب دانش هستند

آدمهای کوچک به دنبال کسب سواد هستند

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

آدمهای بزرگ به دنبال طرح پرسشهای بی پاسخ هستند

آدمهای متوسط پرسشهایی می پرسند که پاسخ دارد

آدمهای کوچک می پندارند پاسخ همه پرسشها را می دانند

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

آدمهای بزرگ به دنبال خلق مسئله هستند

آدمهای متوسط به دنبال حل مسئله هستند

آدمهای کوچک مسئله ندارند

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

آدمهای بزرگ سکوت را برای سخن گفتن بر می گزینند

آدمهای متوسط گاه سکوت را بر سخن گفتن ترجیح می دهند

آدمهای کوچک با سخن گفتن بسیار فرصت سکوت را از خود می گیرند 

سکوت

سکوت چه واژه ی غریبی ست و چه زیبا می نماید اکنون.

سکوت یعنی چه؟ سکوت فریادی ست که خفه کرده باشندش...یا نوایی ست که در بی زمان ثانیه ها می نوازند؟

سکوت چیست؟

سکوت غریوی نابهنگام است که از وجودی سرکوب شده می تراود به بیرون؟ یا که لبخندی تصتعی ست؟ یا قطره اشکی که از چشمان کودکی وامانده می گریزد؟

سکوت صدای بی صدایی ست یا حنجره ی پاره شده ی فریاد؟

سکوت آرامشِ  پس از خندیدن است یا سوگِ پس از گریه کردن؟

سکوت مکث یک قاضی برای حکم کردن است؟ یا درماندگی یک بی گناه برای محکوم شدن؟

کدامین را سکوت نامیم؟

سکوت...بی صدایی....بی هیچ حنجره ای

سرزمین هااااااااا

سرزمین ها در حسرت امپراطوران نیک سرشت می پوسند.

                        پادشاهان نیک سرشت در حسرت تاج و تخت می میرند.

تاج و تخت در حسرت صلح ویران می شود.

صلح در حسرت قانون عدالت به فنا می رود.

قانون عدالت در حسرت یک مجری پاره می شود.

مجری در حسرت یک زندگی بی دغدغه، زندانی می شود.

و زندگی در حسرت خنده ها به دار آویخته می شود.

خنده ها در حسرت لبها خشک می شوند

و لبها در حسرت آزادی بسته می مانند.

آزادی در حسرت یک جفت بال برای پرواز از قفس آهنی اش سکوت می کند.

سکوت، همچو ناقوسی دهشتناک در سرزمین ها نواخته می شود.

سرزمین ها، این غلامان خسته ی خوابالود، اشک ریزان، در حسرت امپراطوران نیک سرشت می پوسند...